شرکت‌کنندگان در پایان هفته در دستگاه MRI قرار گرفتند و به آن‌ها تصاویر حاوی عواطف منفی و نیز تصاویر منفی نشان داده می‌شد برای اینکه ببینند آیا عواطفی که آن‌ها در خواب‌های خود تجربه کرده‌اند، موجب تغییر پاسخ آن‌ها در برابر ترس در زندگی حقیقی می‌شود یا خیر. ویرجینی استرپنیچ، متخصص علوم اعصاب دانشگاه ژنو می‌گوید: ما دریافتیم هر چه فرد به‌مدت طولانی‌تری در خواب‌های خود احساس ترس می‌کرد، در جریان بیداری و وقتی که به تصاویر منفی نگاه می‌کرد، فعالیت اینسولا، سینگولیت و آمیگدال در مغز او کمتر می‌شد. علاوه‌بر‌این، فعالیت بخش قشر پیش‌پیشانی میانی که در هنگام ترس موجب مهار آمیگدال می‌شود، به‌صورت متناسب با تعداد خواب‌های ترسناک افزایش می‌یافت.

نتایح مطالعه‌ی حاضر از این ادعاهای تئوریکی حمایت می‌کند که تمرین هنگام خواب می‌تواند از طریق «یادگیری خاموشی» یا دیگر تاکتیک‌ها مغز را مجددا تنظیم کند. با این حال، پژوهشگران می‌گویند این امر احتمالا در مورد کابوس‌های شبانه صدق نمی‌کند. برخلاف خواب‌های بد که در آن‌ها سطوح ترس متوسط است، کابوس‌ها می‌توانند موجب پریشانی بیش از حد و اختلال خواب شده و تأثیر منفی روی عواطف ما در زمان بیداری داشته باشند. پراگاموروس نتیجه‌گیری می‌کند: ما معتقدیم که اگر خواب از آستانه‌ی مشخصی از ترس رد شود، نقش سودمند خود را به‌عنوان تنظیم‌ کننده‌ی عواطف از دست می‌دهد. پژوهشگران می‌خواهند کابوس‌های شبانه و عواطف مثبت حین خواب را نیز مورد بررسی قرار دهند تا ببینند که آن‌ها در زمان بیداری چه تأثیری روی ما دارند.